Ik ken haar niet en toch hou ik van haar.
Elke ochtend zit ze er, eenzaamheid achter glas.
Een kunstwerk van het leven waar ieder zijn interpretatie aan geeft.
Wacht ze op iemand of iets?
Op de verlossende dood misschien?
Heeft ze verdriet over een verspild leven, een verloren geliefde of een egoïstische zoon?
Eén ding weet ik zeker.
Ze verbergt een verhaal.
Misschien heb ik op een dag bij haar aangebeld en gebeurde wat moest gebeuren....
(We zijn beiden dood. Op een andere manier. Maar we zijn beiden dood.
Denk aan ons.)