ik weet het nog goed dat me verteld werd dat mn tante ziek was. ik vroeg wat dan had en jullie vertelde mij dat ze erg zwak was en het niet meer zag zitten allemaal, maar dat het wel goed zou komen. Ik geloofde het, maar toen jullie een paar dagen later naar haar toe gingen en terug kwamen met het bericht dat ze moest stoppen met werken, stond toch mijn wereld toch echt een paar seconden stil. Nooit had ik dan ook het idee gehad dat het slecht met haar ging. Hoe vrolijk ze altijd ook was, belangstellend en zorgzaam voor iedereen. Zouden er maar meer van zulke mensen rondlopen op de wereld. Ik lag in mijn bed, ik kon het gewoon niet beseffen. MIJN TANTE! DEGENE DIE HET MEEST VOOR MIJ BETEKENDE. En niemand kon iets voor haar doen. Oja ze moest praten met zo'n psychiator. Net of dat ze zich daardoor beter zou gaan voelen. Maargoed ik wou iets doen. Het liefst alles pijn wegnemen die ze had, maar tuurlijk kon dat niet. Ik zag mijn tante nauwelijks meer en toen ik dan toch op een zekere dag naar haar toeging schrok ik me kapot. Ze zag zo wit en mager. Ik herkende haar amper nog. Ik weet nog precies de dag dat mijn nicht opbelde (de dochter van mijn tante) ze vroeg me of ik iets voor haar wilde doen en dat ik daarmee mijn tante's grootste passie mee zou kunnen helpen te behouden. Mijn nicht en haar vriend hebben immers een tweeling en daar pastte mijn tante tot die tijd op. Ze zochten naar een oplossing, omdat mijn tante het natuurlijk niet meer alleen afkon. Ze vond dat ik een goede verantwoording had en volwassen overkwam. Dit was mijn kans om haar te helpen, ik twijfelde geen moment en deed het. De eerste keren waren mijn oom en tante er ook gewoon. Ze legde me uit hoe alles moest en waar alles stond in het huis van mijn nicht. Ik voelde me al gauw helemaal thuis. Ik voelde dat mijn achterneefjes al snel gehecht aan me waren. Elke keer als ze me zagen, hun snoetjes zijden vaak al genoeg. Ik hield ze graag bezig en ging vaak met ze wandelen. Ik voelde me rustig en besefte later pas wat zij ook voor mij waren gaan betekenen. Mijn tante vond het fijn dat ik er was, ik nam haar taken over. En als ze even op bed lag om te rusten was ik degene die het huishouden bijhield. Het was zwaar, dat wel. Maar ik wist dondersgoed waar ik het voor deed. Heb heel de vakantie op de kindjes gepast. 3x per week. Sommige vrienden zijden dat ik het ook vast wel een keer af zou kunnen zeggen, maar die wisten gewoon niet wat ik deed in die tijden. Toen kwam de dag dat ik weer naar school moest. Vre-se-lijk! De eerste weken waren moeilijk. Ik miste ze echt. Die kleine ventjes waar ik zoveel tijd mee door had gebracht. Het was over ik kon weer keihard gaan leren op school waar ik geen donder om gaf. Met mijn tante gaat het steeds beter. Ze zei laatst tegen me: meisje wat jij voor ons hebt betekend is in geen woorden uit te leggen, we zullen nooit vergeten wat jij allemaal voor ons hebt gedaan. Ik kreeg tranen in me ogen. Het is gewoonweg niet te bevatte wat zoiets met je doet!