Zwoegend trekken ze voorbij
De dagen van het heden
Als paarden voor een te zwaar beladen kar
Volgepropt met onverwerkt verleden.
Met emmers vol verdriet
Getuigen zij van lijden
Genieten kan ik niet
Niets kan mij meer verblijden
Te zwaar was ooit het juk
Waarmee ik werd bereden
Daaronder brak ik stuk
Verzwaart het nu het heden
Nog steeds wordt het ontkend
Dat maakt de diepste wonden
Ik was altijd een moeilijk kind
Dat is wat zij toen vonden.
Wat ik wil is gerechtigheid
Voor aangebrachte wonden
Voor misbruik en mishandeling
Voor ooit begane zonden
Mijn wens is slechts een utopie
Laat de ratio mij weten
Vertel het niet aan mijn gevoel
Hoe kan dat ooit vergeten?
empty-hands: | Zondag, mei 04, 2008 20:38 |
@Fata soms is het fijn om het op te schrijven, er in te gaan zitten. Dat helpt om het los te laten en heeft niets te maken met zelfmedelijden hoor:-) | |
Fata Morgana: | Dinsdag, april 15, 2008 23:39 |
Begrijpelijk geschreven, maar misschien kar eens laten staan en gewoon zonder last doorlopen, het kan hoor (weet ik uit ervaring) je wilt zelf de last torsen, dit leest alweer naar diep zelfmedelijden, blijf er niet in hangen, duwtje van Fata |
|
memy: | Dinsdag, april 15, 2008 19:10 |
prachtig herkanbaar gedicht, alleen de schade die ze aanrichten is vrijwel nooit meer te herstellen, want je stapt er nou eenmaal niet zo makkelijk overheen. Sterkte. Knuffel memsje | |
Auteur: empty-hands | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 15 april 2008 | ||
Thema's: |