t.a.v. tranen die toch niet komen...
Ironisch loop ik door het donker en verken ik de delen van mijn huid die ik nimmer eerder zag verschijnen
bloot ben ik, als een kaars in wit satijn
drempelend door het donker met een duisternis die ik waarschijnlijk toch nooit zal zien
ik ben verlaten en alleen, maar toch met mezelf in conflict over de tijden waarop ik mij voed
ik leef in eigendunk
-JAN / NIEK / KROON / 1988