Hoe anders dan de broze waarheid, wist mijn spiegelbeeld zich uit.
Krampachtig gelovend in mijn denken, boven alle weten uit.
Leven hier bevat geen waarheid, alles is illusie, schijn.
Maar ik bleef die spiegel geloven, want de waarheid doet vaak pijn.
Losgeslagen, toch verbonden. Zelf verworven eenzaamheid.
Laat me steeds opnieuw verwonden, vechtend met verbondenheid.
Hoelang gaat dit vechten duren, hoelang nog duurt dit gevecht?
Opgesloten tussen muren, totdat ik die muren slecht.
Muren die me ooit beschermden, die ik bouwde tegen pijn.
Ik dacht steeds hier ben ik veilig, maar dat bleek slechts schone schijn.
Niets van wat hier binnen brandde kwam er door die muren heen.
Niets te geven niets te delen, niets brak door die muren heen.
Alles wat er was van binnen, was die weggedrukte pijn.
Raakte langzaam buiten zinnen door dat opgesloten zijn.
Doodsbang om die muur te slechten, bang voor nog meer schone schijn
bleef ik slechts mezelf bevechten, bang om echt mezelf te zijn.
Langzaamaan breekt nu de dag door.
Kijkend naar dat ochtendgloren, merk ik dat ik niet meer vlucht.
Kijkend naar dat zonnegloren voel ik dat het mij verblijd.
Raak ik in die gloed verloren en voel ik weer verbondenheid.
Alie Hoogenboezem-de Vries: | Vrijdag, februari 29, 2008 23:21 |
Zouden we daarom een leven lang nodig hebben om te blijven leren en ooit de rust in onszelf te vinden? | |
Searching: | Woensdag, februari 06, 2008 21:01 |
jeetje....zit met een mond vol tanden...meer kan ik op dit moment niet zeggen | |
Auteur: empty-hands | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 06 februari 2008 | ||
Thema's: |