Het lijkt of een onzeichtbare hand vanbinnen in mijn buik
mijn maag neemt en ondersteboven draait...
Hij draait er een knoop in, jah daar lijkt het wel op.
Even later sluipt de hand omhoog langs mijn borstholte en keel.
Hij drukt me plat vanbinnen...
Knijpt mijn luchtpijp dicht.
Ik kan niet meer zuchten, geen zuurstof meer...
De druk is te zwaar...
Ik wordt rood en iemand vraagt me of het gaat.
Ik probeer te antwoorden, maar hij trekt mijn stem weer naar binnen.
Stil maar klinkt het in mijn hoofd en er komt niets...
In stilte gesnoerde woorden.
Maar ik geef me niet gewonnen en vecht terug,
Hees, piepend en krakend probeer ik mijn gevoel te omschrijven.
Maar de hand knijp harder en ik wordt bang.
Het is makkelijker te zwijgen.
De hand zijn werk te laten doen.
Even de pijn te verdragen en dan niets...
Niets meer voelen.
Hij is men vriend, men vijand tegelijk..