al schrijvend de gedichten
over verbroken liefde, over pijn
besef ik
weet ik
dat diep in mijn hart,
of eigenlijk dat iedereen,
wij allen
niemand uitgezonderd
wij slechts gelukkig willen zijn.
waarom zijn het dan juist de momenten
die wanneer we getroffen zijn
door pijn,
door verdriet,
juist die momenten dat het leven
ons even niet meer ziet,
juist dan zijn wij allen
geneigd te vluchten in de woorden
om te schrijven over het gevoel
zodat wij troost bekoren.
Ik wil nog slechts positieve
of moet ik zeggen hoop,
het lachen
de maan de sterren, de zon die schijnt
de romantiek
de vogels die fluiten
de tranen van vreugde
de liefde
de verbondenheid
welzijn
schoonheid
familie
vrienden
warmte
de geborgenheid
het houden van
....
Ik wil geluk en al het mooie
ik wil dat de pijn verdwijnt!
:o)