Gisteren heb ik de grootste fout uit mijn leven gemaakt,
een fout waardoor ik andere mensen heel diep mee heb geraakt.
IK was zwak maar ontkende het met man en macht.
Maar uiteindelijk wonnen de stemmen met al hen kracht.
En mijn vrienden wilde mij helpen maar ik duwde ze verder van mij.
En dat terwijl ze alleen maar bezorgd waren om mij
Ik wou hun hulp ik niet ik kon het wel alleen,
want ik wou met mijn problemen niet naar hen heen.
Ik wou hen geen pijn doen met al mijn verdriet.
Hulp was iets wat ik niet toeliet.
Tot ik op een avond er echt genoeg van had,
samen met met een boel afscheidsbrieven trok ik op pad.
Ben naar de zee gegaan en heb op het strand een hoop pillen genomen,
voelde me wazig en het leek net of ik lag te dromen.
Ik voelde me wegzakken en het voelde heel goed.
Maar ik had geen besef met hoeveel het met hen doet.
Ben uiteindelijk gevonden en naar het ziekenhuis gebracht,
waar ik vol schaamte op hen had gewacht.
De dokter vonden een opname geen slecht idee,
maar toch wou ik er niets van weten en ging weer met mijn vrienden mee.
Ik voel me nu beschaamd want ik was blijkbaar niet zo sterk als ik dacht.
Had ik dat maar veel eerder bedacht...
Maar gelukkig is alles goed afgelopen ik ben alleen veel misselijk en heb hoofdpijn,
maar sinds vanacht weet ik dat mijn vrienden er voor mij altijd zijn.
Dank u he schatjes en nogmaals sorry