Zal wel niet meer zeggen,
wat ik voel of denk.
Want jullie willen het toch niet horen,
dus als ik het vertel is alles verloren.
Ik weet niet wat jullie willen,
moet ik soms tegen jullie gillen.
Misschien moeten jullie eens luisteren,
anders moet ik mij van jullie verduisteren.
En dat is ook niet wat ik verwacht,
maar zo ben ik wel grootgebracht.
Als jullie nou toch eens wisten,
dan zouden jullie hoofden twisten.
Toch moet ik jullie vertrouwen,
maar ben bang om dat te berouwen.
Want als ik eerlijk ben worden jullie boos,
en ben ik weer een paar uur sprakeloos.
Please wees nou gewoon eens normaal,
dan maak ik niet meer zo veel kabaal.
Wees gewoon eens mijn ouders,
kan ik ook eens huilen op jullie schouders.
Nu weet ik niet wat ik moet,
en dat is toch helemaal niet goed.
Het enige wat ik hoor is doe dit en doe dat,
ben geen deur mat.
Ben gewoon jullie kind,
toch ben ik het die het ondervind.
Laat mij nu maar,
ik ga mijn eigen weg.