Mijn papa
Stilzwijgend, niets zeggend lopen we langs de graven
Het pad op langs het water naar die plek aan het meer
Je knielt neer bij die ene steen en zegt; Hallo papa
Ik zie de emoties in je loskomen en dat doet me zeer
Dat wat je weet, heb je gehoord van anderen
Vervaagde herinneringen, een herkenbaar gezicht
Mijn kans ontnomen je te leren kennen
Waarom ben jij het die hier nu ligt
Een traan biggelt over je wangen, je doet je verhaal
Je vraagt je nooit af of er iemand luistert
Hoe hartverscheurend moet het voor je zijn
De wind draagt je zinnen, terwijl je fluistert
Papa, ik hou van je
Geschreven uit naam van Mariska en opgedragen aan Peter.
Auteur: timodean | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 05 oktober 2007 | ||
Thema's: |