Maanmannetje
vroeger maakte hij mij bang
in de nacht der kinderjaren
het grote volwassen gezicht
enorm angstaanjagend
ik kon mij de eenzaamheid
van zo’n omvang niet voorstellen
zo koud was hij
maar vannacht toen ik
over de heuvels reed op weg
naar huis
zag ik hem verzinken
in standaards van winterbomen
herrees
om zijn bekende
gezicht te tonen
toen hij verscheen in open velden
leek hij op een mooie jongeman
die verliefd leek
op de donkere aarde
een blanke vrijgezel
wel ontwikkeld en haast
melancholisch
met geopende ronde mond
alsof hij ingebroken had
in een song
niets leek nog op het maanmannetje
van toen
Met liefs van Marousia
Corry van Emmerik-Koenekoop: | Zondag, juli 15, 2007 11:11 |
Prachtig, deze! |
|
Dirk Hermans: | Vrijdag, juli 13, 2007 21:02 |
je blijf ons iedere dag verassen met jou prachtige dichten zeer mooi groetjes Dirk | |
Klaes: | Vrijdag, juli 13, 2007 20:47 |
melancholisch ga je nu ook al vakjargon gebruiken? helder beeldend.. leafs/klaes |
|
Auteur: Marousia | ||
Gecontroleerd door: | ||
Gepubliceerd op: 13 juli 2007 | ||
Thema's: |