Ik weet niet precies wie je bent
Maar je bent met mij
Tenminste dat mag ik hopen
Dat, voelt heel goed
Het, maakt me angstig, een beetje bang word ik daarvan
Je lijkt op mij, in een bepaald opzicht
Heel erg open kom je over
Maar, gesloten over je eigenste gevoel
Wat je van binnen voelt, lijkt niet op dat, wat je zegt?
Lijkt oud zeer te zijn, wat mij nu onzeker maakt
Je laat al een paar uur niets van je horen
Hoe gestoord kan dat zijn?
Aan de andere kant, denk ik juist dat je me leuk vind?
Daarom roep ik al geruime tijd relaties en ik, ik kan er niet zoveel mee?
Deed er, daarom ook niet zoveel aan!
Nu wel hopelijk met jou?
Praten is voor mij een struikelblok
Zovele vragen, rijzen nu op in mijn gedachten
Stellen, zoals in twee, dat lijkt, me, zo moelijk
Verder weg, dan zo dichtbij te laten komen
Wat is het punt nu?
Twee monologen maakt geen dialoog (red.)
Ben jij mijn aanvulling
Of ga ik toch teveel van jou verlangen?
Tijd is een gegeven
Wat, de waarheid aan het licht zal brengen?
Stukje warmte gezocht?
Zoals, die van de stilte van jou en jouw armen om me heen?