wonden
mijn verdriet
als druppels uit de hemel
dalend naar beneden
ver van mijn vandaan
verdriet even vergeten
door de wind even weggeblazen
takken die door elkaar schudden
wind die er door heen blaast
nog niet alles een plaatsje
soms een blad die er af waait
dwarrelend naar beneden
neer als benenden
diep onder de grond
maar komt toch telkens weer naar boven
een schors van bescherming
die toch steeds weer breekt
een barst, een schram
een traan
tot de wonden helen
de top heeft bereikt
wanneer de glimlach verschijnt