De waarheid word op stelten gezet,
maar ze kunnen er niet op lopen.
De eenzaamheid blijft roepen,
maar ze stoppen onze oren toe.
De eenzaamheid sluipt langzaam,
-maar zeker- hun leven binnen.
Graag zou ze naar huis gaan,
maar er is geen thuis.
Van binnen gebroken, geen plek
om haar ogen te kunnen drogen,
steeds weer maakt ze
dezelfde fouten, en ze blijft zich
afvragen wat er mis is.
De gevoelens die ze wegstopt,
de dromen die niet te behalen zijn,
te veel problemen die haar blijven
achtevolgen in haar eeuwige vlucht.
Ze kan haar plek niet vinden,
geen thuis dat haar ontvangt.
En hoe verder dit verhaal vordert,
hoe meer ik voel,
dat het kleine meisje waar ik naar kijk
mijn naam draagt.