De eenzaamheid -zonder jou-
knaagt aan m'n gevoel,
word langzaam opgegeten
tot ik niet meer weet
wat voelen is.
Kan ik het vriendschap noemen
wat wij ooit hadden?
Waren wij samen
door dik en dun,
of alleen maar dun,
breekbaar, nooit echt geweest?
Is nu alles wat wij hadden
verloren en losgelaten?
Ben je nu bang voor me
zodat je hard wegliep
op het station gister middag?
Nu voel ik nog wat pijn is,
het verliezen van een vriendschap,
en de eenzaamheid.
Ik mis je armen om me heen,
en je smalle schouders,
waar ik op kon uithuilen.
Ik mis je stem die tegen me zei,
"Ik hou van je,
wij blijven vrienden, voor altijd."