Tranen dwarrelen rond
in een wir-war van verdriet
de eenzaamheid houd zich verborgen
achter de brede rug
van de scherpe, maar onzinnige lach.
Het idee van geluk vliegt weg
en de agressie staat weer op z'n post.
Jij bent niet meer wie je was,
of de persoon waarop ik hoopte.
Al die tijd toneelspel,
en de hoop op trouw(en).
Als muggen worden gezift,
verlies jij je masker,
als treinen blijven rijden, op tijd,
verlies ik jou, in tranen,
gevolgd door mijn dood.