Langzaam verandert mijn beeld van jou,
vertekende littekens leven op,
vertellen hun verhaal,
huilen het donkerrood bloed
van de stille herinnering.
Het blijft vreemd je te zien
als ik in de spiegel kijk.
Het verliezen van de warmte,
en het steeds proberen te vergeten
dat 't ooit zomer is geweest.
Het voordeel van vergeten opzich,
maar ik ben je niet vergeten!
Het gevoel weggedrukt, en je hand,
het roepen van je naam, en de stilte.