Er was eens een klein meisje,
er rolde een traan over haar wang.
Ze was bijna elke dag verdrietig,
en tegerlijkertijd erg bang.
Niemand die haar wou troosten,
niemand die wat voor haar wou doen.
Ze begreep het niet,
wat moest ze nou toch doen.
Ze vroeg zich alweer af,
waar moet ik nu heen gaan.
Niemand kijkt naar me om,
en ze laten me één voor één staan.
Ze wilde weleens weten,
hoe het voelt om blij te zijn.
Al is het maar één dag dacht ze,
één dag zonder die vervelende pijn.
Helaas zal ze dat nooit te weten komen,
ze is ver heen gegaan.
Niemand weet waar ze is of staat,
maar nu weten ze wel wat ze haar hebben aangedaan..
..pijn en verdriet!