Mijn zoontje rookte sigaren op zijn vier.
Ik ben lang een verstokte roker geweest. Op mijn vijftiende rookte ik mijn eerste sigaret. Ik herinner het mij nog, het was van het merk Zemir.
Zemir was toen te verkrijgen in pakjes van zes sigaretten wat voor de jeugd budgetvriendelijk was. Wat later rookten mijn vrienden en ik pijp.
Pijp was stoer. Hoe langer de steel hoe koeler. Mijn pijp ging om de twee minuten uit. Zij doofde in mijn speeksel. Ik vond de smaak verschrikkelijk, maar toch rookte ik verder. Vanaf mijn achttiende tot mijn zesendertigste rookte ik Peter Stuyvesant. Dagelijks twee pakjes, maar als ik op café ging waren dat er minstens drie.
Ik hoestte als een astmalijder en tijdens het vrijen wist ik niet of het bed, of mijn longen piepte.
In 1978 werd mijn tweeling geboren.
“Schat,”zei ik “nu onze kindjes er zijn wil ik voor hen een voorbeeld ben als zij opgroeien, ik stop met roken.”
“Een schouw zoals jij, die doof je zomaar niet,” lachte zij.
“Kijk, Mijn half pakje sigaretten leg ik hier op de salontafel. Doe het niet weg tot ik het je zeg,” zei ik.
Wanneer ik ’s avonds naar de televisie keek, nam ik geregeld een sigaret uit het pakje. Ik stak die in mijn mond, legde ze daarna op de asbak, maar stak ze nooit aan.
Dit hield ik maanden lang vol, daarna mocht het pakje weg. Nadien heb ik nooit meer gerookt.
Het heeft nochtans jaren geduurd voor ik volledig ontwend was. Zeker wanneer wij eens een avondje uitgingen. Of bij een feestje van de maatschappij met de collega’s, dat bleven nog jaren lang beproevingen.
Mijn zonen heb ik er niet mee geholpen, zij roken toch. Maar ik ben er zelf beter van geworden, mijn bed piept niet meer.
Ik was wel verrast van de jeugdige leeftijd toen een van mijn zoontjes al sigaren rookte.
De jongens waren vier jaar. Zij speelden op straat. Het waren twee bengels, maar dat had ik nooit verwacht.
Ik deed een schrijfwerkje aan mijn bureau en keek even naar buiten. Tot mijn verbijstering zag ik mijn zoontje, met zijn borst vooruit, fier als een haantje, met een dikke sigaar in zijn mond voorbij het raam stappen.
Groen van woede stormde ik naar buiten.
“Grigori, wat is dat in je mond,” riep ik.
Parmantig, ongestoord stapte Grig verder.
“Grigori, kom hier, en werp die sigaar weg.”
Grigori vervolgde ongemoeid zijn weg en voerde daarbij nog een show op. Hij haalde trots de sigaar uit zijn mondje en tikte onverschillig de as weg.
Laaiend, rende ik het kind achterna.
Twintig meters verder had ik hem te pakken.
“Geef hier die vuiligheid.” Schreeuwde ik terwijl ik hem bij zijn schouders naar mij toe draaide.
Mijn maag keerde toen ik zijn sigaar zag. Het was niets minder dan een vieze tampax die mijn zoontje uit een vuilbak had gehaald, die hij zo gezellig als sigaar rookte.
Daarna heb ik zijn mond minstens een half uur met tandpasta geschrobd.
BlackRoses: | Woensdag, november 29, 2006 19:25 |
Iuew :P haha lol.. keii leuk !xD groetjes Jenna | |
Hilly N: | Woensdag, november 29, 2006 08:19 |
Jakkie bah. Wel mooi verwoord. Graag gelezen. Groet en fijne dag, Hilly |
|
going with de wind: | Woensdag, november 29, 2006 07:18 |
heel mooi lieve |
|
Reiger: | Woensdag, november 29, 2006 06:55 |
O nee hè....gatverdegatver....whahahahahahahahahaha Graag gelezen:) |
|
M@rcel: | Woensdag, november 29, 2006 00:44 |
heel mooi verhalend geschreven maar was ik ook maar van die verdomde sigaret afgebleven:-) Slaap lekker M@rcel |
|
mums: | Woensdag, november 29, 2006 00:41 |
tjee Bompa, weer een heel verhaal in een verhaal, maar dat hoort bij je. ;) Ik weet ook even niet op welk deel ik nu ga reageren. Laten we het er maar op houden dat roken slecht is....zei zij en gaat zo eentje roken. Zo heb ik nog iets om aan te werken;) liefs mums |
|
Riarno: | Woensdag, november 29, 2006 00:39 |
Was ik maar nooit begonnen nice job greetings,Riarno |
|
lonely 1: | Woensdag, november 29, 2006 00:38 |
jakkes, is niet zo leuk om dat te zien, weer mooi verteld, spannend tot op het eind, liefs, lonely 1 |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 29 november 2006 | ||
Thema's: |