mijn littekens vertellen mijn verleden,
mijn momenten van al de pijn.
ik heb geprobeert mezelf te redden,
jammer genoeg mocht dat niet zijn.
de mensen rondom me hadden de macht,
de macht over mijn lichaam,
ik weet wat ze van mijn arm verwachten,
elke dag weer
vol rode strepen
een arm vol met pijn.
allemaal van die kleine littekentjes,
die er door jullie schuld allemaal zijn.
telkens moet ik ze verstoppen,
afwachtend of iemand het ziet,
altijd weer dezelfde uitleg,
ik ben gevallen met mijn fiets.
geloven ze het of geloven ze het niet,
het kan me niets meer schelen,
ik blijf toch alleen achter met verdriet.