De Sint had het verkloot.
Als kind woonde ik in de blokken.
De blokken waren de eerste betonnen sociale woningen, gebouwd in het uiterste zuiden van de stad Antwerpen.
Het was er gezellig wonen, men kende er al zijn buren. Het grootste gedeelte van de dag, zeker de avond leefden de mensen op de straat.
Wij kinderen, speelden er in het midden van de rijweg, dat kon. Enkel de bakker, de melkboer en de brouwer passeerden er met paard en kar. Met een beetje geluk kwamen er drie auto’s voorbij. De Chevrolet van de notaris, de Minerva van de dokter en soms het bestelwagentje van “Den Door” een kruidenier die twee straten verder woonde.
De straat was ons speelterrein. De mensen waren toen veel verdraagzamer. Kinderen mochten nog joelen en dollen zonder berispt te worden en als er eens ruzie in ’t straatje was, werd de politie niet meteen gebeld. Tijdens de vakantie zaten wij van de morgen tot de avond buiten.
Als het donker werd, luisterden wij naar de spannende verhalen van de volwassenen. Pros, was de beste verteller. Bij zijn verhalen was het zo stil dat je de maan kon horen schijnen. Meestal waren het griezelverhalen over heksen en duivels, of koene ridders die vochten met vuurspuwende draken. Wij waren bang maar toch waren onze oren gespitst om maar geen woord te missen.
Er was gezelligheid alom; tot de televisie zijn intrede deed.
De elektriciteitswinkels plaatsten hun toestellen in de etalage en hingen luidsprekers buiten.
Zo konden de mensen de programma’s volgen. Toeschouwers genoeg. Velen brachten een vouwstoeltje mee en zaten de ganse avond voor het uitstalraam.
En dan na enkele maanden, zetten de winkeliers het geluid af. Gedaan met gratis kijken. Zo werden de eerste televisietoestellen aangekocht. Het straatbeeld veranderde drastisch, de mensen sloten zich af en het sociale leven verdween.
Voor de televisie periode werden er in de buurt verschillende activiteiten ingericht. Er was zelfs een feestcomité. Iedereen betaalde een kleine bijdrage per maand.
Daarvan werd er van alles en nog wat georganiseerd.
Eens per jaar met Antwerpse kermis werd er op straat een grote houten dansvloer gelegd. ’s Avonds kwam er een orkestje. Een drummer, een saxofoonspeler en een accordeonist hielden er tot in de late uurtjes de ambiance in. Jong en oud zwierde er op de tonen van de kakofonie van de muziekanten die er soms noten naast zaten, maar dat stoorde niemand.
Als het bier rijkelijk gevloeid had waren er altijd wel kandidaten die zich aan een lied op het podium waagden. Vooral Johnny Jordaan was toen in Antwerpen erg in trek, hij werd dan ook het meest nagezongen.
Voor de kinderen bracht de Sint een zak met snoep en mandarijntjes, en een klein stukje speelgoed persoonlijk aan huis. Voor ons was dat toen voldoende om tevreden te zijn.
Alles was zo fantastisch, een geweldige samenleving. Tot die dag toen alles als een kaartenhuis in elkaar zakte.
De Sint, samen met haar vader, hadden Astridje, een meisje van elf verkracht
Het was een bom die op de buurt viel.
De Sint en de vader werden gestraft en verdwenen enkele maanden in de cel.
Het slachtoffertje, werd het zwaarst gestraft, zij verdween de rest van haar jeugd in een pensionaat.
Slechts een paar keer per jaar mocht zij naar huis komen.
En wij…. Wij mochten van onze ouders niet met het arme meisje spelen.
Reiger: | Woensdag, november 15, 2006 17:57 |
Jeetje....begon zo mooi als zijnde ''goeie ouwe tijd''.... Maar dan dat einde....:( KLOTEKLAAS....ik zou wel weten wat ik met de ''zak'' van sinterklaas zou doen....grrrrr |
|
sunset: | Woensdag, november 15, 2006 17:37 |
Tot op het einde voor mij herkenbare nostalgie. Alleen dat einde ... Dat heb ik gelukkig nooit gekend. Liefs en fijne avond, sunset PS: Vandaag was het opa dag. En ik had mijn kleinkinderen Zoë (3) en Quinten (0,5) bijna de hele namiddag voor mij alleen. Zalig. |
|
hiljaa: | Woensdag, november 15, 2006 12:37 |
droef sterk verhaal...... en het gebeurt inderdaad, ze was niet de eerste! knufleifs--hiljaa-- |
|
Windwhisper: | Woensdag, november 15, 2006 12:09 |
mooi verhaal met een klote einde om het maar zo te zeggen onvoorstelbaar die Sint. Maar de tijd voor de tv was wonderschoon liefs Cobie |
|
red one: | Woensdag, november 15, 2006 10:45 |
weer graag gelezen.. wat een droevig eind bompa.. is het ook echt gebeurt?? echt erg.. liefs en knuff redje |
|
Hilly N: | Woensdag, november 15, 2006 08:21 |
Een verhaal met een trist einde. Maar mooi geschreven weer. Fijne dag met groet van Hilly |
|
tears for you: | Woensdag, november 15, 2006 07:58 |
zo droevig ,triest en zo onvoorstebaar tears |
|
mums: | Woensdag, november 15, 2006 01:04 |
dubbel triest dit. Eerst die intrede van de TV, maar dat valt in het niets bij die klotestreek van Sint. Dieptriest. liefs mums |
|
Dirk Hermans: | Woensdag, november 15, 2006 00:46 |
heel goed gebracht | |
Riarno: | Woensdag, november 15, 2006 00:36 |
helaas een triest einde graag gelezen nice job greetings |
|
tulpje: | Woensdag, november 15, 2006 00:24 |
zoals altijd weer heel erg mooi verwoord heb bewondering voor jou schrijven liefs en knufffs en ga zo door |
|
lonely 1: | Woensdag, november 15, 2006 00:23 |
het begon als een heel erg leuk verhaal maar wat een triest eind, die sint en die vader mochten van mij hun hele leven achter de tralies doorbrengen, wel weer heel mooi verteld en graag gelezen, liefs, lonely 1 |
|
Auteur: rovago | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 15 november 2006 | ||
Thema's: |