- de geestdroef -
Vreemde vogels met rare snuiten zwemmend
in de regen vol zonnegloed tijdens de nachten.
Het geschater van lachen galmt door de ruimte
tijdens het drinken van gehuilde tranen als
zij gezamenlijk de tijd door brachten.
Geen dag vergaat door te sterven, toch
oneindigheid blijft uit, want wat eens open
ging heeft ook een moment dat het sluit.
Alles is al meerdere malen gesproken, ondanks
er nooit wat is gezegd. En het zwijgen dringt
zich toe, zodat er gelezen moet worden wat
er bedoelt word met het innerlijke gevecht.