Ik was nog net een tiener en jij was begin twintig. Onze vrienden vonden ons een mooi stel, weet je nog? En dat waren we. Maar ik neem het mezelf nu nog wel eens kwalijk. Ik had gewoonweg niet door hoe moeilijk het voor je was om aan de andere kant te moeten leven. Hoeveel pijn kan een mens doorstaan en dan toch iemand gelukkig laten zijn. De vrijheid uit het Westen was voor mij een gegeven. Dacht je dat ik daar ooit bij stil had gestaan? Nee, Rudy. Het was voor ons, mensen uit het Westen, geen uitzondering te mogen doen wat je wilde. Natuurlijk hadden wij ook wetten, maar onze vrijheid was redelijk onbeperkt. Jouw vrijheid daarentegen was een gevangenis, een kamp, een goed geoliede massaproductie van zieke ideeën.
Ik weet nog goed dat we naar een geheime disco gingen, je was zo trots om me te laten zien dat jullie ook een discotheek hadden. Het was een bovenkamertje in een huis. Ik vergeet nooit de draaiende lichtbal met kleurtjes. Iets dat wij in het Westen allang hadden vervangen door lasershows etc. Om 23.00 uur werd er op de benedendeur geklopt. Een agent met een veel te grote pet kwam binnen, de stekker werd eruit getrokken en de elektriciteitskabel van de soundmachine werd doorgeknipt. Het was zo donker ineens De disco was afgelopen. We hebben gelopen, gerend om te kunnen schuilen, zodat ik weer naar mijn hotel kon. Ik had immers een groepsvisum en ik moest na 18.00 uur binnen zijn. Je had zo je best gedaan om mij die avond te verwennen en ik waardeerde het echt, echt waar. Het gaf me alleen zo ontzettend veel verdriet, dat je hiermee had bewezen hoe slecht jullie het hadden. De tranen die jij die avond van mijn wangen hebt opgevangen konden een glas vullen. Je kuste me, streelde me, maar we wisten dat jouw leven anders was dan het mijne en dat er voor ons samen geen plaats zal zijn. Ik kon niet bij jou blijven en jij zeker niet bij mij.
Overdag liepen we vaak hand in hand en fantaseerde we over trouwen, over kinderen, zoals je dat kan doen als je verliefd en puber was. Maar op één of andere manier keek je dan bezorgd. Ook al was je dan maar drie jaar ouder dan ik, je leek zo volwassen en ik was nog zo’n kind. Later wist ik maar al te goed dat zorgen je ouder maken, doorleefder. Dat was je, je was een man geworden, gemaakt. Je sprak geweldig Engels. Afgestudeerd in de Engelse letteren met aantekening tolk op de leeftijd van net 22 jaar. Dat kon ik me niet voorstellen. Je legde me uit dat dat heel gewoon was daar aan de Oostelijke kant van de muur. Jullie hadden immers geen andere uitdagingen, dus ging je maar studeren. Ik weet nog, gek hè, dat ik reuze trots op je was als je met buitenlanders praatte. Je sprak je talen zo goed, te goed. Hoe bang was je niet dat die mannen met die hoge petten je afluisterde, omdat je dan weer voor een paar dagen werd opgehaald. Wat ze dan met je deden heb je nooit verteld. Stiekem fantaseerde ik daar wel over, dat ze je dan gewoon wat vragen stelden en dat je goed te eten kreeg. Latere foto’s hebben mij wel verteld dat het er heel anders aan toe ging.
Hoeveel onze werelden ook van elkaar verschilden, onze liefde deed dat niet. We groeiden naar elkaar, elke dag een stapje verder. Dan stopt het ineens: mijn visum voorbij en ik moest terug naar Nederland. We hebben uren elkaars hand vastgehouden, elkaar omhelsd, gezoend. Ja, tranen waren er ook. Je hebt ze van min gezicht gekust. Bij jou zag ik alleen ogen vol verdriet zonder waterlanders. We’ll Meet Again hebben we gezongen bij het afscheid en toen ik vanuit de bus mijn hand opstak heb ik je voor het eerst en voor laatst zien huilen. Rudy, het was een mooie tijd die niet lang mocht duren, maar ik draag je voor altijd in mijn hart. Ik heb je na de val van de muur nog één keer ontmoet in 1994, Frankfurt am Main. Je was verbitterd en ik kon je niet meer terug. De bevrijding kwam voor jou 26 jaar te laat.
Dag, lieve vriend.
Rudiger Renner 1985
Dit is een autobiografisch verhaal. In 1985 ben ik in het kader van een Bachreis in de DDR verbleven. Mijn standplaats was in Leipzig. Deze reis blijft me tot op de dag vandaag vers in het geheugen.
Truus van Eijk: | Donderdag, augustus 24, 2006 09:17 |
Bedankt voor jullie lieve reacties. En ja, Willem. De littekens zijn niet te overzien. | |
lommert: | Woensdag, augustus 23, 2006 23:30 |
ik heb gelezen ..en nogmaals gelezen....het systeeem daar heeft zoveel elende gemaakt...stilmakend gelezen lieve groet willem |
|
Tijgertje:): | Woensdag, augustus 23, 2006 19:55 |
bezorgd me kippevel.... en hoe... liefs |
|
Augustijntje: | Woensdag, augustus 23, 2006 19:08 |
stilmakend verhaal x! |
|
remie: | Woensdag, augustus 23, 2006 18:47 |
een mooie herinnering...liefs Remie | |
Auteur: Truus van Eijk | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 23 augustus 2006 | ||
Thema's: |