Er was eens een meisje.. Wat wel degelijk schoonheid in zich had. Maar die schoonheid werd al in haar eerste levensjaren verwoest. Ze woonde bij haar superlieve stiefvader en haar verslaafde moeder. Soms was haar stiefvader in het buitenland, dan maakte ze de ergste dingen mee.. Haar moeder zag ze snuiven en drinken.. Ze moest smeken om naar school te mogen en met mazzel belde haar moeder een taxi, zoniet, sloeg haar moeder haar net zo lang tot het meisje stopte met zeuren. Zo ging het door tot zij 12 jaar oud was, toen kwam ze bij haar vader terecht en haar moeder werd uit de ouderlijke macht gezet. 2 jaar ging het goed, al miste ze haar stiefvader, die inmiddels in de gevangenis zat heel erg. Eenmaal 14 jaar oud, toen ging het mis.. Ze voelde zich steeds vaker verdrietig en raakte in een depressie nadat ze op een avond iets in haar drankje heeft gekregen en bruut is verkracht. Met de gedachte dat de kans bestond dat ze zwanger was raakte ze steeds verder in de put.. Voelde zich vreselijk en hield zich stil voor iedereen. Zag het niet meer zitten werd wakker in het ziekenhuis aan het infuus.. Eenmaal uit het ziekenhuis kwam ze in het crisiscentrum en liet zich van haar beste kant zien. Uiteindelijk weer thuis ging ze weer naar school, maar heeft het jaar niet gehaald en ging dus van 2 havo/vwo naar 3 vmbo-t. De zomer na haar 15e verjaardag ging het heel goed met haar, ze was weer vrolijk en kon weer lachen, kreeg iets met de jongen waar ze steeds verliefder op werd. Ze was zeker van de liefde, tot die dag van september dat ze bruut aan de kant werd gezet in een smsje. Tranen stroomde over haar wangen, ze was weer gekwetst, zoals elke dag in haar leven. De jongen had haar toen nog niet durven zeggen dat hij al lang was vreemdgegaan.. De periode erna deed ze verschrikkelijk haar best haar leven gewoon op te pikken. Op een dag, niet ver daarna, kwam ze een van de jongens tegen die de avond van bijna een jaar terug de streek met GHB had uitgehaald. 'We weten je te vinden' is wat hij zei.. De oplossing voor het meisje was om maar weer te vertrekken.. De bedoeling was voorgoed, maar ze kwam vervolgens weer in het ziekenhuis terecht. Weer aan het infuus en aan de norrit, na teveel medicatie en een open pols. Vervolgens kwam ze weer in het crisiscentrum terecht. Eenmaal weer thuis was het te veel.. Haar ouders gingen op zoek naar hulp. Een paar maanden later kwam ze in een leefgroep.. Waar ze 5 maanden heeft gezeten en heeft ondekt dat ze adhd heeft en een lichte vorm van borderline. Nu, inmiddels 16 jaar oud heeft ze daar vandaag haar laatste nacht. Het is 7 maanden heel goed met haar gegaan.. en ze heeft al bijna een half jaar een lief vriendje. Maar nu.. voelt ze zich weer vreselijk. Ze voelt zich alsof niemand door heeft dat ze bestaat. Durft niet eerlijk te zijn over wat ze echt voelt. Van de messen blijft ze af, want de littekens zijn nu wel genoeg. Dit verhaal valt niet af te schrijven.. want niemand weet wat er komen gaat. Het meisje is bang.. heeft iemand nodig.. Waarbij ze alles kwijt kan.. Het meisje.. dat ben ik.