In de war
Verstrikt in mijn eigen gedachten,
Momenten bepalen hoe ik me voel,
Niemand willen zien, maar ook niet echt alleen willen zijn,
Alles voelt zo dubbel, zo leeg, zo zonder enig doel.
Ik zou soms willen schreeuwen:
“help me nou, ik red het niet alleen”,
Zo’n enorme behoefte aan iemand die me even vast wil houden,
Me even beschermd, een arm om me heen.
Maar de angst om afgewezen te worden,
Is zoveel groter dan het lef om te vragen om hulp.
Dus ik vecht alleen met mijn emoties en tranen,
En doe of ik vrolijk ben en kruip in mijn schulp.
Het is zo moeilijk uit te leggen
Wat er spookt in dat hoofdje van mij.
Het draait maar rond in steeds dezelfde patronen,
Het maakt me in de war, ik kan er zelf niet meer bij
LOT GENOOT: | Zondag, april 30, 2006 00:44 |
gun je die kans en kijk maar wat je er mee doet oke maar wees niet bang voor alles wat er in je hoofd spookt ook al is het vaak beangstigend.ook al maakt het je in de war en kun je er zelf niet meer bij wil ik je helpen zodat jij er weer bij kunt komen . veel geluk en succes ik hoor het wel van je en en anders maar niet |
|
LOT GENOOT: | Zondag, april 30, 2006 00:37 |
ik weet hoe het is om niet alleen te willen zijn en zelfs in gezeldschap voel je je eenzaam .jij beschrijft in jou gedicht een klein deeltje van een groot deel in mij.ik kan het vaak ook alleen niet meer aan maar hoe dan toch blijf ik doorgaan met het overal alleen voorstaan maar alles wat jij hebt beschreven voelt als leven in een doolhof in de wereld van labyrint,en als je het echt niet meer alleen red zou ik je graag willen helpen door je met alles te steunen waar jij alleen niet uit komt. | |
lachebekje1988: | Maandag, april 24, 2006 11:33 |
In gedachten slag ik die arm om je heen hoor! Liefs, |
|
Auteur: ZonnigZonnetje | ||
Gecontroleerd door: Anastacia | ||
Gepubliceerd op: 24 april 2006 | ||
Thema's: |