daar was je dan mijn engel op mijn schouder.
zag je in me groeien,zag je opbloeien,
de lang verwachte dag,zonnestralen zo een pracht.
lang mocht ik het niet beleven dat geluk.
je werd uit men leven weg gerukt.
nu zoek ik nog na het antwoord waarom,
waarom is het leven zo wreed.
een vraag waar ik nog geen antwoord op weet.
nu in donker grauwe dagen,
zit ik in men eentje en denk aan jou.
als ik aan je denk laat ik een traan,
je zal in men gedachte nooit weg gaan.
heb je in men hartje gesloten,
en laat mijn tranen dan vrij lopen.
dan hoor ik een stemmetje zeggen ben der ..nu naast jou.
dan voel ik het dat warme gevoel,op men schouder
en kijk na de hemel ,die wordt spontaan blauw.