Alles is gehuld in één dikke laag mist.
Één kijk wat of de toekomst brengt, als ik dat eens wist.
Stel dat de arts zich nu eens vergist.
Nee, het is duidelijk genoeg, en dat maakt me pist.
Terug kijken op het verleden.
En dan de dreun incasseren van het heden.
De mensen die me al meden.
Ach, het is maar net hoe je het aan gaat kleden.
Pillen, zalfjes en nog veel meer tegen de pijn.
Één hele stapel van die ongein.
Wie of hoe dan ook “niemand” krijgt deze jongen klein.
Ook al is de Posttraumatische Dystrofie zo pijnlijk en één venijn.
Vreemd ik ben het vergeten.
Één leven zonder pijn, ik zou het echt niet meer weten.
Ik leef nu in het heden.
Het begin ligt zo ver terug in het verleden.
Ik ben niet haatdragend en verwijt niemand wat.
Soms hoor ik mensen zeggen heb jij dat.
Nee, het heeft geen enkele extra waarde zodoende dat ik het vergat.
Kijk eens naar buiten, de vogels fluiten en de zon is weer op “doe dan ook niet zo mat”.
Men zou het kleine meer waarderen.
Als men soms even stil zouden staan, en er dan ook nog wat van zou leren
Dure auto’s, grotere huizen, aperturen en velen duren kleren.
Ach, al die spullen kunnen me niet deren.
Waar zal ik mee te beginnen.
Leid jezelf rond en probeer te verzinnen.
Hoe het gewoon is, om niets te mankeren van binnen.
En deze rondleiding was gratis, zonder te hoeve pinnen.
RvM