zelfs als ik lach
heb ik wel eens verdriet
hoe komt t dan toch
dat niemand dat ziet
dat ze me zien
zoals ZIJ het willen
niet zoals ik ben
met mijn nukken en grillen
dat ze alleen denken:
"wat een vrolijke meid"
en me niet zien huilen
tot mijn spijt
Ik durf het ze
ook niet te zeggen
bang voor reacties
als ik het uit moet leggen
bang dat ze me
als een vreemde gaan zien
omdat ze me niet kennen
door mn eigen schuld mischien
bang voor afgang
als ik huil
zodat ik me toch maar weer
achter mijn masker verschuil
ik zou ze zo graag laten weten
hoe ik mij nu toch eens voel
maar vraag me dan af of ze het begrijpen
of ze wel snappen wat ik bedoel
dat is mischien wel egoistisch
en mischien moet ik t maar wagen
maar snap me zelf niet eens
hoe kan ik dan antwoorden op hun vragen?
ik ben zo bang
eigenlijk zonder reden
maar door dat stomme masker
haal ik mezelf naar beneden
ik kom steeds verder in een dip
al zien anderen dat niet
dat stomme ,stomme masker
maskeerd mijn verdriet
toch is t mijn veilige basis
wat ik dan toch wel riskeer
maar god,.wat haat ik die basis ook
ik trek t gewoon niet meer
ik heb door t schrijven van dit gedicht
mezelf beter leren kennen
ik ga mn masker buiten gooien
en de mensen me laten kennen
ze laten zien dat ik ook wel deug
zonder dat ik altijd lach
dat ik ben wie ik ben
en ook wel eens huilen mag
dat ik een meid ben
die je kan vertrouwen
maar eerst moet ik maar eens leren
om van mezelf te houden
als dat gelukt is zal ik zeggen:
"kijk hier ben ik in vol ornaat"
loop ik met geheven hoofd
te paraderen op de straat
dan zullen de mensen weten
dat ik nog ben wie ik ben
maar t allerfijnste lijkt me wel
dat ik mezelf eindelijk ken