Telkens weer ,
de dichtslaande deuren .
Mijn vloekende pa ,
en telkens doet hij me zeer .
Huilend probeer ik elke keer te schreeuwen ,
en weer te vluchten .
En telkens weer voel ik me opgesloten
in mijn eigen droomwereldje .
Was de wereld maar als mijn " wereldje ".
Zonder zorgen , in eenvoud .
Zonder kanker , aids of nog andere ziektes .
Nee zo kan het niet verder denk ik telkens .
En nog , niemand die dat ziet .
Niemand die denkt , dat er elk moment
iets ergs kan gebeuren dat je hele leven kan veranderen .
Nee alles is vanzelf sprekend voor hun .
Als je mijn " wereldje " zou kennen zou je anders denken .
Dan zou je net als mij die
verschrikkelijke pijn voelen ,
telkens weer .
Je zou niet vloeken zoals mij pa .
Zonde dat hij het doet ,
ooit was hij een vrolijke man .
Tot mam stierf .
In een klap viel alles in deugen .
En nu , in deze eenvoudige brief ,
vol met geheimen die ooit nog
in mij zaten , vertel ik je alles .
Dag ,