net als een zweepslag op tere rugjes
snijdt de nacht mijn ziel in tweeën
horen ogen de dromen komen
en weigeren ze om dicht te gaan
het zijn de oren die niet geloven
dat er niets anders dan slapen is
in mijn bed, minstens zo koud
als het roodfluweel in de zwarte kist
was dat voor mij, dan zou ik lachen
tranen van blijdschap en geluk
maar het huilen vergaat mij niet
- de angst om in slaap te vallen
zie ik daar nu engelen dansen
of houdt de geest mij voor de gek
dat moet het zijn - ontnuchtering -
de hemel is niet voor mij weggelegd
dan zakt weemoed me in de schoenen
en is het weer voor niets geweest
geheel bekomen van de desillusie
dat ieder begin een einde heeft
Kim rc: | Donderdag, februari 23, 2006 16:53 |
ja zo gaat het altijd, opnieuw en opnieuw en toch beginnen we er altijd weer aan. mooi beschreven! xxx liefs | |
ChildrenOfTheDamned: | Vrijdag, december 09, 2005 08:58 |
Wow, prachtig! Jij bent ook goed! :) Succes |
|
Auteur: Quando | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 08 december 2005 | ||
Thema's: |