Ik voel de eenzaamheid die in mijn hart verkeerde
zich verspreiden door mijn hele zijn en
diep in mijn lichaam voel ik mij alleen, geteisterd door
het gemis dat zich steeds scherper in mijn ziel kerft
Ik probeer de innerlijke leegte te vullen met tranen
die bij elke gedachte vloeien als een waterval
om vervolgens te sterven op mijn gesloten lippen
waar geen enkel woord meer wordt gesproken
Ik kan mijzelf alleen nog maar verloren voelen,
het is een gat, dat nooit meer zal worden gedicht
en dat niet kleiner zal worden met de jaren
omdat ik nimmer kan overdoen wat is geweest
Had ik maar afscheid kunnen nemen
Kim
Panta Rhei: | Zaterdag, november 12, 2005 21:43 |
En had ze maar kunnen blijven.. | |
Sifra.K: | Vrijdag, november 11, 2005 21:15 |
Gewoon weg prachtig Het laat bijna tranen verschijnen Liefs, Sifra |
|
Marjolein.: | Vrijdag, november 11, 2005 15:08 |
Toch maar een reactie van een jurylid. Niet zomaar. Dit gedicht brengt veel herinneringen met zich mee. Ik weet ze van jou, maar ook mijn eigen. Heb dr wel tranen om kunnen laten vallen.. poeh. Ikwens je veel succes in de strijd. Verder ga ik er verder natuurlijk geen commentaar op geven. :) maar dit moest i keven kwijt. Dankjewel. Liefs en knuf, |
|
switi lobi: | Vrijdag, november 11, 2005 09:40 |
Erg verdrietig en erg mooi....als er niet 'fictie'boven had gestaan zou ik zeggen: probeer het gat te vullen met herinneringen en huil je tranen naar buiten......liefsliefs, switi lobi | |
Auteur: Quando | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 11 november 2005 | ||
Thema's: |