een oud gedichtje ...inmiddels lopen we samen
Snuif de bos geur op,voet voor voet
zet ik neer, de eenzaamheid
Elke zondag wandel ik weer
wil mijn energie een beetje kwijt
Eindeloos genieten van de stilte
rugzak op, lopen in alle rust
Geen mens wat je tegenkomt
na uren eindelijk uitgeblust
Onder je voeten krakende takjes
de vogels fluiten muziek in je oren
Het geruis van de wind in de bomen
verder alleen stilte wat je kan horen
Gedachtes overpeinzend, jaren vliegen voorbij
voorbij zijn ze, tijden van liefde en geluk
Zoekend naar de balans
levensweg een beetje stuk
Daar loop ik dan in het bos, alleen in stilte
dwalend tussen de bomen
Hopend op een toekomst
er zal vast wel een betere tijd komen
Jan van Dord: | Zaterdag, augustus 06, 2005 20:49 |
Lekker in de natuur he ? Mooi gedicht !! |
|
Dirk Hermans: | Zaterdag, augustus 06, 2005 18:28 |
heel mooi liefs Dirk |
|
Niniki: | Zaterdag, augustus 06, 2005 10:49 |
Prachtig! en je ziet na de regen, komt de zonneschijn in je leven. Knuffie Niniki |
|
sunset: | Zaterdag, augustus 06, 2005 10:35 |
Mooi droef verlangend toen. En nu zoveel fijner ;=). Liefs en knuf / sunset |
|
hiljaa: | Zaterdag, augustus 06, 2005 09:00 |
mooi oudje!!! knufliefs--hiljaa-- |
|
lommert: | Zaterdag, augustus 06, 2005 08:56 |
heerlijk indenkend gedicht...zeer tot genoegen gelezen xxliefs willem |
|
moonwoman: | Zaterdag, augustus 06, 2005 08:44 |
fijn he,deze speciale soort van eenzaamheid? liefs |
|
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: Sunflower | ||
Gepubliceerd op: 06 augustus 2005 | ||
Thema's: |