Je zwijgt
en kust je schuldgevoel weg.
Maar ik weet.
Ik heb de bevestiging gelezen
in je ogen
lang voordat jij
de waarheid trachte te ontkennen.
En mijn ziel splijt in tweeen.
Je zwijgt
en streelt je schuldgevoel weg.
Dan praat je,
maar vertelt niet datgene wat
er werkelijk toe doet.
-Mannelijke moed?-
Maar ik weet.
En mijn hart breekt.
Je liet je leiden
door dierlijke lustgevoelens
die blijkbaar
onbeheersbaar waren?
Je zwijgt, kijkt
ziet dat ik weet.
Je schrikt,
maar geeft niet toe.
Ontkent.
Je zwijgt
en niets neemt nu meer
je schuldgevoel weg.
Je smeekt
maar terwijl ik sterf van verdriet
geef ik niet toe.
Ik kan je niet vergeven.
En ik zwijg
en jij weet.
Nee je hebt nooit van mij gehouden.
Enkel van mijn lichaam.
Dus zwijg jij
en weet ik.