gewoon normaal kunnen leven dat is wat ik wil,
probeer het al dagen,weken,
maanden maar krijg het in me hoofd maar niet stil.
Malend en denkend over hoe mijn leven is geweest,
gewoon als een ander, en echt geen feest.
Een vrouw en een zoon een normaal gezin,
Totdat het uitéén viel,dat was het einde en voor mij een nieuw begin.
Een begin van een leven vol pijn en verdriet,
ik blijf er steeds aan denken ook al wil ik dat niet.
Denk veel aan me zoon,die ik niet meer mag zien,
had alles voor mijn gezinnetje over,en is het nu dit wat ik verdien?
Hoop dat dit ooit goed zal komen heb ik opgegeven,
pijn,verdriet en een leeg gevoel, kan er echt niet meer mee leven.
Genieten van het leven kan ik dus niet meer,
ben helemaal kapot en mijn hart doet zo'n zeer.
Langzaam ben ik aan het sterven,sterven van verdriet,
Heb het mensen wel eens horen zeggen maar toen geloofde ik het niet.
Nu beleef ik het zelf,had het nooit verwacht,
leeg,pijn,verdriet gewoon geestelijk verkracht.
Stukje bij beetje sterf ik af,
zal ik de rust vinden als ik lig in mijn graf?
Niemand kan mij vertellen of dat zo is.
Tot die tijd zal ik moeten leven met het gemis.
Lege en pijnlijke verdrietige man,
weet echt niet hoelang ik dit nog volhouden kan?
enjaeva: | Donderdag, mei 26, 2005 18:51 |
je houd het vol ik heb ook z,on verhaal meegemaakt heb me nu weer aardig onder controle liefs en sterkte | |
Auteur: Gedichtensmurf | ||
Gecontroleerd door: 260580 | ||
Gepubliceerd op: 23 mei 2005 | ||
Thema's: |