In de war
Eenzaam en alleen zittend op de bank,
hoor ik uit het niets opeens een klank.
Een klank een stem die lijkt te zeggen?
beste jongen ga door met leven,
probeer je besluit te weerleggen.
Je besluit om het leven te verlaten,
probeer weer lief te hebben en vergeet het haten.
Haten van het leven je pijn en je verdriet,
geloof me nou maar jongen,ook voor jouw zijn er weer positieve dingen in het verschiet.
Aleen mischien gaat het nu niet zo snel,
blijf vasthouden aan het leven,en echt dan kom je er wel.
De zon achter de wolken,en alles is nog zwart,
haat woede pijn verdriet is de oorzaak die je zo verward.
Opeens was het stil,de stem was weg,
en nu ben,ikzelf die zeg.
De stem die ik hoorde gaf me een angstig gevoel,
en heeft weinig geholpen,want ik heb nog steeds 1 doel.
Ik zou best willen blijven leven,weer gelukkig willen zijn,
alleen het word steeds erger die innerlijke pijn.
Niet alleen ikzelf maar ook anderen doe ik verdriet,
dat maakt het nog veel erger voor mij,want dat wil ik niet.
Langzaam maar zeker stoot ik alles af om me heen,
als ik zo door ga sta ik echt alleen.
Alleen op de wereld en niemand die dan nog om mij treurd,
niemand die dan weet wat er uiteindelijk met me gebeurt.
Leven zoals nu heb ik echt niet gewild,
vraag al 2 jaar om hulp,en er gebeurt niks die tijd is verspild.
Verspilde tijd en erger de pijn,
dat is de reden om er niet meer te willen zijn.
Mischien dat de stem terug komt om mij raad te geven,
hoe ik verder kan gaan,maar dan met een gelukkig leven.
maar of dit gebeurt of dit zal geschieden?
ik vraag het me af?ik heb zelf niks meer te bieden.
De strijd die ik met mezelf voer duurt al veels te lang,
dat stemt me somber en verdrietig en dat maakt me bang.
Als er dan een god is? één voor een ieder goed gezind?
hoop ik dat die op tijd komt,voordat mijn ziel aan een lange reis begint.