Daar zit ik dan weer heel alleen.
geen mens geen dier nee niks om me heen.
en dan begint het weer de innerlijke pijn
en vraag me af waarom ik op deze rot wereld moet zijn
zal ik weer gaan snijden om die andere pijn even te vergeten?
en zal ik een brief achterlaten voor als het lukt? en anderen dan weten.
Weten waarom ik het heb gedaan?
Zodat ze begrijpen dat ik niet meer op deze wereld wil blijven staan.
Een harde wereld vol pijn en verdriet ook bij mezelf ontgaat het me niet.
Kinkt mischien sadistisch maar zet me ook aan het denken.
Mischien dat ik mezelf, of een ander me wel een mooi leven kan schenken?
Een mooi en gelukkig leven zonder pijn en verdriet.
Eigenlijk wil ik het graag maar ik zie het gewoonweg niet.
Met deze ondragelijke pijn wil ik niet meer leven.
Dit leven is een grote puinhoop een grote kolere zooi.
En toen ik nog een echt leven had,ja had ach wat was dat mooi.
Komt dit ooit nog terug zal ik het ooit nog beleven?
Dit gevoel duurt nou al zo lang dat ik steeds weer denk om op te gaan geven.
Wachten op een leven,een leven zonder al die pijn.
Ze zeggen dat wachten uiteindelijk loont,
Maar ik vrees dat dat niet voor mij zal zijn.