Nacht
Droevig zijn
lopend alleen op straat
koude wind die steeds
mijn gedachten weg jaagden
en denkend bij mijzelf
waarom zijn wij alleen gebleven
“ ik en de nacht “
Plots horend achter mij stem
die steeds naar mij riep
ik draaide om mij heen
en zag in een schaduw
een oude vrouw
in wit gewaad
zij keek naar me
met haar grote ogen
en lieve uitdrukking
op haar gezicht
mij vragend
“ waar gaat die weg waar je loopt “
ik keek naar haar verbazend
denkend bij mijzelf
iedereen weet toch
waar deze weg loopt
“ deze weg loopt naar de kerk toe “
heb ik geantwoord
Zij keek nadenkend terug
en met haar rimpelige lippen
heeft gefluisterd
“ Dat klopt,
hoe kon ik vergeten
alle wegen leiden naar de kerk toe “
ik keek bedroefd naar haar terug
Zij was als een oude zwaan
die op haar laatste dag
van haar leven
haar lied zong
Nacht
vermoeiend met mijn gedachten
ging ik terug waar ik woonde
denkend
dat ook ik deze mooie weg
ooit moet doorvaren
dichtsterretje: | Maandag, maart 28, 2005 12:28 |
Bijzonder, wie was die oude vrouw? | |
meiklokje: | Vrijdag, maart 25, 2005 17:33 |
mooi verwoord gr meiklokje |
|
Psych: | Vrijdag, maart 25, 2005 17:31 |
niets moeten is alles aanvaarden,,,wel mooi gedicht,,,liefs,,,elze,,, [ maar echt,men moet niets | |
Auteur: Natia | ||
Gecontroleerd door: kitty23 | ||
Gepubliceerd op: 25 maart 2005 | ||
Thema's: |