vaak dan weet ik het echt niet meer,
toch zeggen ze: je bent sterk al een beer.
maar op zo´n moment ben ik graag alleen,
dan stroomt alles lang mij heen.
mezelf zie ik zitten in een hoek,
helemaal dicht, gesloten als een boek.
uiteraard voel ik me dan vaak alleen,
en vraag me af: wat houd me op de been?
allen onbekend,
dat ben ik niet gewend.
op zo´n moment wordt ik vaak heel bang,
maar mijn leven gaat gewoon zijn gang.
nergens een plek om te kunnen schuilen,
nergens een plek om uit te huilen.
en altijd als er iets gebeurt,
dan voel ik me compleet verscheurt.
)-rasja-(