De ene dag heb je een vriend,
Met wie je lacht, met wie je grient,
Met wie je alles samen deelt,
Met wie je zo vaak hebt gespeeld..
Maar samen spelen, dat nooit meer,
Het was de allerlaatste keer..
En nooit zou je kunnen snappen,
Hoe ze zo uit het leven heeft kunnen stappen...
Ze liet je zomaar achter, vol verdriet,
Een trieste herinnering is al je ziet.
Het mes naast haar polsen, haar gezicht een grimas,
Terwijl ze gister nog een vrolijk meisje was.
En je denkt aan haar lach van toen,
Maar lachen, dat zou ze nooit meer doen....