Nugua blikt voor zich uit,
bewonderd de met bomen begroeide berg gehuld in slierten mist.
De welriekende geur van pruimenbloesems weten haar gemoed te verzachten,
even afstand nemend van wat haar lot beslist.
Eenzame tranen druppelen in haar spiegeling,
de kleine kringen weerkaatsen haar verbittering.
De oude pijnboom het symbool van haar lange leven,
de bladeren vallen noch verkleuren niet.
Niemand die haar diepe verlangen,
naar gezelschap ziet.
Olielampen lichten de schemering op,
laat de mythe in werkelijkheid verweven.
De natuur oogst bewondering,
verwoest in angst de kringloop van een leven.
Ze kneed de modder in haar hand,
dat groeit en rijpt tot een levend wezen.
Ze maakt liefdevol naar haar evenbeeld de mens,
om niet langer de eenzaamheid te moeten vrezen.
**********************************
Nugua is een godin uit de oosterse
mythologie die mij enorm aanspreekt.