dissociatieve identiteitsstoornis
Ik ben gedaald tot in de
gewonde kern van mijn ziel
gedachten denken nu leeg
en tranen wenen droog
gevoelens zitten vast een
innerlijke onrust raast door
door mijn geest ik voel
het fundament wankelen
door onzekerheid trillen
schokkend van verborgen
emoties verdwijn ik als een
schim in een enge duisternis
naar een wereld die ik alleen
ken onbereikbaar voor anderen
het doet mij het heden vergeten
want ik ben……………
voor even één met het verleden.
Boudaatje: | Woensdag, augustus 11, 2004 15:19 |
Linda...jouw gedicht raakt me, ik weet wat dissociatie is en het is niet aangenaam en geen kinderspel... maar weet eens je diep gedaald ben kan je niet meer dieper vallen je kan enkel weer omhoog klimmen, en als je het niet alleen kunt zijn er altijd mensen die je een hand willen reiken, en tranen laat ze stromen, het doet goed, die zin van "tranen wenen droog" vind ik heel poëtisch geschreven mag ik jou een dikke knuffel geven? xxx Boudaatje |
|
Auteur: schrijfveertje | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 11 augustus 2004 | ||
Thema's: |