Ik heb vanacht nog zitten denken,
over wat ik ben,
wat het leven mij kan schenken,
hoe goed ik mezelf ken,
er was een stem ze zei tot mij:
"Je bent waardeloos" ,
Ja dat was wat ze zei,
"Je bent een stomme doos",
Ze zei dat ik alleen was,
en dat niemand om me geeft,
ik kijk naar een kras,
en vraag me af waarom ik leef,
De stem had gelijk:
ik ben nutteloos en dom,
ik vraag me af of dat ik nog iets hier bereik,
niemand geeft er nog iets om,
Het is niet leuk om te realiseren,
dat je er alleen voor staat,
en om jezelf te bezeren,
omdat het dan wat beter gaat,
nee, er is niemand je me steunt,
niemand die het probeert te begrijpen,
en de stem die door mijn hoofd dreunt,
zegt dat ik de rest van mijn leven zo moet slijpen,
Kan ik dan beter niet dood zijn?