Dit wordt niet echt een gedichtje ook al probeer ik het af en toe te laten rijmen. Vergeef het me deze ene keer, ik beloof het gebeurt in de toekomst niet weer.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Daar gaan we dan...
Gisteren werd er in Antwerpen de 10 miles gelopen,
Zestien lange kilometers door duizenden mensen afgelegd.
De atleten vertrokken op Linker Oever
aangemoedigd door een massaal publiek.
De allerbesten stonden naar gewoonte vanvoor
gingen er na het startschot al zeer snel vandoor
gevolgd door duizenden mannen en vrouwen
waarbij "aankomen" de prestatie was die telde.
Het afzien was nog maar net begonnen,
iedereen liep nog vol goede moed
die lange "konijnenpijp" in
met handgeklap en een vrolijk lied,
een unieke belevenis ook voor 't publiek.
Ikzelf ben geen atlete
8 km's is voor mij echt wel genoeg
maar mijn man daarentegen is het wel
ook al voelde hij zich gisteren niet goed.
Toch had ik vertrouwen in zijn kunnen,
ik weet hij geeft zo snel niet op.
Was zo verheugd hem weer uit die tunnel te zien komen
moedigde hem aan: Geef nu niet op!!!
Ook al was zijn tijd niet zo best
hij liep de 10 miles uit net als de rest.
De eersten waren reeds lang aangekomen
maar tijd speelde voor mij geen rol.
Ik ben fier op zijn sportieve prestatie
en hij weet dat hij hiervoor wordt beloond
ook al is het maar met een simpele knuffel
het is de attentie die loont.