Er was eens....een lady met een gebroken hart
die droevig in de verte stond te staren.
Buiten scheen de zon en zongen vogels hun lied
maar diep in haar hart leefde verdriet.
Ze voelde zich eenzaam en verloren
verlangde naar de geliefde uit haar dromen.
Was er dan niemand op deze wereld
die haar zijn liefde schenken wilde?
Heel in de verte verscheen er een zwarte stip
en af en toe schitterde er iets dat blinkt.
Langzaam kwam de zwarte stip naderbij
en vergrootte zo ook de gouden schijn.
Galoperend op een prachtig zwart paard
naderde een ridder met zijn gouden zwaard.
Hij voelde zich sterk aangetrokken
tot de lady met het ongelukkige hart
en hoopte met zijn hart en zijn ziel
dat hij haar hartje verblijden mocht
Hij reikte haar voorzichtig zijn hand
en vroeg haar toen teder en zacht:
"Ga met me mee, ik heb al zolang op je gewacht.
Ik schenk je mijn glimlach, mijn warmte en mijn liefde.
Ik geef je mijn lichaam, mijn hart en mijn ziel.
Wij horen te samen, het is zo voorspeld
onze liefde is puur als goud en heel oprecht."
Dit sprookje kent een gelukkig einde
maar hoe staat het met de realiteit?
Waar is mijn ridder gebleven
ben ik hem nu voorgoed kwijt?
Blijven we samen de rest van ons leven
gaan we verder met liefde geven?
Eén ding zeg ik je nu oprecht
"Ik hou van jou, mijn liefde is echt!!"
Vera