Ogen staren verbitterd,
moeders ketting om de hals,
dit slechts een verlenging,
van de poreuze herinnering,
die te vroeg was gebroken,
Tranen gevult met haat,
bloed nog in het giszwart haar,
enkel een visioen voor ogen,
dat geschept is door de mensheid,
en pas zal rusten bij de dood,
In een klap hoor je niets,
behalve snijdende stilte om je heen,
nu de vrijheid geaccepteerd is,
de wind je sluimerend wiegt,
vind je rust in moeders armen.
tkn: | Dinsdag, januari 18, 2005 11:43 |
mooie klankcombinatie op momenten | |
*zwarte schaduw*: | Dinsdag, februari 03, 2004 21:03 |
*slik*, zeer rakend maar vooral mooi geschreven. kusje XX |
|
Vinkje: | Dinsdag, februari 03, 2004 17:16 |
Heavy... Heel knap en mooi verwoord. Liefs, |
|
Oorlam: | Dinsdag, februari 03, 2004 17:11 |
droefmooi dit gedicht! | |
Auteur: Evi | ||
Gecontroleerd door: cartooneke | ||
Gepubliceerd op: 03 februari 2004 | ||
Thema's: |