Als vraag bracht het niets,
de wereld huichelend verbijsterd,
dieprood was het palet dat mij kleurde.
Ontgoocheld, traanden mijn woorden ziedend,
rusteloos, ondergane druk,
verbeten, liever eenzaam.
Onverwachte steun, bracht meer dilemma,
hopeloos, zoekend naar aansluiting,
afwijzend, weer niets nieuws.
Vergetend, niet vergevend, een smakeloze glimlach,
knikkende aanvaarding doet me de handen tot vuisten ballen,
heerlijk meedogenloos, sinister cynisme.
Eindeloos vereeuwigd, meer dan wetend,
gewenste, stillende honger,
steeds niet verder reikend dan het antwoord.