Herinneringen aan de dag van onze eerste zoen
Blij, verwarring, verliefd, je leek me nog zo groen
Pas later toen je er over durfde te praten
Wist ik, je had al pril leven gelaten
Leven opbloeiend uit grof geweld
Leven wat uiteindelijk werd geveld
Je gaf het een plek ergens
(als in het lege niets tussen sterren)
Helaas bestaat ergens nergens
Het verdriet bleef sluimeren in je buik die niet mocht baren
En je beetje bij beetje je gevoel voor liefde hebt laten varen
Wat had ik graag met jou de oplossing gevonden
Eerlijk, open, alles onomwonden
En uit liefde nieuw leven gemaakt
Samen, met z’n tweetjes één, naakt
Misschien had je het dan een plek kunnen geven
En echt iets kunnen maken
godverdomme
Van ons korte leven
Dat geluk was ons niet beschoren
Er zijn alleen maar tranen geboren
GVD!