Vallen en opstaan
Ik stond op,
en viel weer neer.
Werd hardhandig geduwd,
het deed me zeer.
Even leek het,
of ik op eigen benen stond.
Maar ik struikelde,
over onvaste grond.
Ik stond op,
en viel weer neer.
Zo gaat het,
toch iedere keer.
Even leek het,
of ik omhoog klom.
Even leek het,
of ik naar oever zwom.
Maar ik stond op,
en viel weer neer.
Weer die tegenslag,
weer verloren deze keer.
Even leek het,
of ik kon winnen.
Maar een geboren verliezer,
hoeft niet eens aan de strijd te beginnen.
Ik stond op,
klom omhoog,
ging voorwaarts.
Het tij weer kerend,
weer een klap in het gezicht,
ik keerde weer dieper neerwaarts.
Heeft het wel zin,
om steeds weer op te staan.
Zou het niet beter zijn,
om heel ver weg te gaan?
28 feb 2003,
Miriam