Vader, ik zie jou pijn,
maar jij ziet mijn gevecht niet.
Vader, je dwaalt in het rond,
maar helpen kan ik je niet.
Je dwaalt,
in je eigen gedachten.
Niet wetend,
wat jou staat te wachten.
Weer andere medicijnen,
om gevoelens te onderdrukken.
Maar je weet niet,
of het je ooit nog gaat lukken.
Je zoekt,
naar een plaats om veilig te schuilen.
Maar in mijn hart,
kun je even niet uit huilen.
Ik was bang,
om huiswaarts te keren.
Niet wetend hoe,
ik jou verdriet moet weren.
Eenzaam vecht ik verder,
en ren bij je vandaan.
Ik hoor jou noodkreet,
maar jij zult die van mij nooit verstaan.
27 februari 2003,
Miriam