Toen de eerste vrucht,
die jij onder je boezem droeg,
zichtbare vormen had gekregen.
Het was mei,
en nacht,
en zacht als onze fluisteringen viel de regen:
werd in ons beidend hart
een nieuw gevoel geboren.
Zo groot was het,
zo overweldigend van toon,
dat wij het tot de dood
in onze harten moeten dragen.
Pierre Van Laeken.